Rita Huizinga
Was nodig aan collega’s toe
Medisch pedicure
‘Ik had altijd al de wens om pedicure te worden, maar nam het besluit pas op mijn veertigste. Ik werkte in een drogist waar ook klompen werden verkocht. Merken als Sanita bijvoorbeeld. Ik zag toen heel veel voeten. Gewone voeten, maar ook moeilijke, pijnlijke voeten. Steeds als ik mensen met voetproblemen zag, dacht ik: wat zou ik daar graag iets aan kunnen doen. En op een dag besloot ik dat gewoon te doen. Ik volgde een opleiding voor pedicure en ging nog even door zodat ik ook diabetes- en reumavoeten mocht behandelen. Het was precies zoals ik me had voorgesteld, zo fijn om mensen weer hun mooie voeten terug te kunnen geven. Je hebt geen idee hoe erg mensen zich soms schamen voor iets gewoons als schimmelnagels, terwijl we die gewoon weer mooi en netjes kunnen krijgen!
Ik had een praktijk aan huis, maar merkte wel dat ik steeds eenzamer werd. Ik miste het om collega’s te hebben, samen te werken. Wat dat betreft ben ik echt een mensen-mens. Op een dag belde Roëlle me op om te vragen of ik bij haar wilde komen werken. Ik hoefde daar geen moment over na te denken! Ik ben toen ook de opleiding voor medisch pedicure gaan volgen. Alles is op zijn plek gevallen. Ik heb collega’s, werk in een geweldig leuk team én mag precies het werk doen wat ik graag doe, namelijk mensen weer blij maken met hun voeten. Het mooiste aan dit werk: de mensen die aan de voeten vastzitten. Hoe ze zich kwetsbaar op durven te stellen, want soms komt er ook schaamte bij kijken. En dat ze zich dan toch open durven te stellen. Want je schamen voor je voeten, dat is nooit nodig.’